سابقه و هدف بیماری کبد چرب شایعترین اختلال مزمن کبدی است که به عنوان بخشی از سندروم متابولیک مطرح می باشد. از طرفی ریزش موی آندروژنتیک مردان که شایع ترین علت ریزش مو در آن ها می باشد نیز می تواند با بیماری های قلبی-عروقی و اختلالات متابولیک همراهی داشته باشد. به دلیل عوامل خطر مشترک در ایجاد کبد چرب و ریزش موی آندروژنتیک، این مطالعه با هدف مقایسه فراوانی کبد چرب در مردان با و بدون ریزش موی آندروژنتیک انجام شد. مواد و روش ها در این مطالعه مقطعی، 140 مرد 25 تا 55 ساله (70 مرد در دو گروه با و بدون ریزش موی آندروژنتیک) داوطلب شرکت در مطالعه، که به دلایل زیبایی به درمانگاه پوست مراجعه داشتند، وارد مطالعه شدند. سن، شاخص توده بدنی، اندازه دور شکم، سابقه مصرف سیگار، وسعت ریزش مو و نتایج بررسی سونوگرافی کبد در دو گروه ارزیابی و مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها میانگین سنی شرکت کنندگان 7/90±, 35/84 سال بود. از نظر سنی، استعمال سیگار، و دور شکم تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. 54 مرد با آلوپسی آندروژنتیک (77/1%) دچار کبد چرب بودند. در حالیکه 41 نفر از گروه بدون آلوپسی آندروژنتیک (58/6%) دچار کبد چرب بودند که این تفاوت معنی دار بود (0/019=p). کبد چرب درجه یک و سه در بیماران با آلوپسی آندروژنتیک نسبت به گروه بدون آلوپسی آندروژنتیک به صورت معنی داری بیشتر بود (0/011=p). بین درجه کبد چرب با وسعت آلوپسی آندروژنتیک ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت (0/059=p)، ولی وسعت ریزش مو در افراد چاق به طور قابل توجهی بیشتر بود (0/001>p). نتیجه گیری بر اساس یافته های این مطالعه، بیماری کبد چرب فراوانی قابل توجهی در مردان مبتلا به ریزش موی آندروژنتیک دارد.

زمینه و هدف: ریزش مو یکی از درگیری ها و مشکلات رایج بین بیماری های مرتبط با پوست و مو است. ریزش مو ممکن است منجربه اضطراب، افسردگی، کاهش عزت نفس و نارضایتی از ظاهر گردد. روش اجرا: بیماران با ریزش موی آندروژنتیک، درصورت داشتن شرایط، وارد مطالعه شدند. سپس این افراد به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. از شرکت کنندگان در تحقیق خواسته شد طبق پروتکل درمانی (روزی دو بار) به طور تصادفی محلول والپروییک اسید 3/8% یا محلول ماینوکسیدیل 5% را روی موضع دچار ریزش استعمال نمایند. بررسی موها در شروع مطالعه و 2 ماه بعد از درمان با استفاده از دستگاه FotoFinder_trichoscale صورت گرفت. یافته ها: 2 ماه بعد از درمان در گروه والپروییک اسید در مقایسه با قبل از درمان، شاخص anagen hair count (02/0P=)، شاخص general hair count (03/0P=) و شاخص terminal hair count (012/0P=) تغییر معنی دار نشان دادند، درحالی که شاخص telogen hair count (059/0P=) و vellus hair count (097/0P=) تغییر معنی داری نشان نداد. این تغییرات در گروه مانوکسیدیل بیشتر بود. نتیجه گیری: محلول والپروییک اسید 3/8 درصد می تواند در افزایش تعداد مو و کاهش درصد موهای تلوژن اثرات مثبتی نشان دهد. به علت مکانیسم تاخیری والپروییک اسید، طول مدت درمان با این ترکیب می بایست بیشتر از ماینوکسیدیل به عنوان کنترل مثبت درنظر گرفته شود.

سابقه و هدف: با توجه به نگرانی از پرتوگیری و عوارض ناشی از آن از جمله ریزش مو و اینکه احتمالا نظارت کافی روی حفاظت در برابر اشعه وجود ندارد، این مطالعه نقش پرتوگیری مزمن را در ریزش موی پرتوکاران بررسی کرد. مطالعه روی 3 گروه رادیوتراپی، پزشکی هسته ای و پرستار در سال 1392 در بیمارستان های تهران صورت گرفت. روش بررسی: تحقیق به روش هم گروهی تاریخی انجام شد. گروه مورد در 2 گروه رادیوتراپی و پزشکی هسته ای و گروه شاهد آنها پرستارانی بودند که در همان بیمارستان ها حضور داشتند و آنها را از لحاظ سن، موقعیت کاری، زمان کاری، سابقه خدمت و تاسی سر (از لحاظ سوابق خانوادگی) با هم تطبیق داده شدند. از دستگاه Tes-TB برای سنجش میزان تراکم مو استفاده شد و داده های به دست آمده از طریق آزمون آماری T-Test و ANOVA مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: تحقیق روی 48 تکنسین رادیوتراپی، 23 تکنسین پزشکی هسته ای و 81 پرستار صورت گرفت. آنها از لحاظ سن، موقعیت کاری، زمان کاری، سابقه خدمت تاسی سر (از لحاظ سوابق خانوادگی) با هم مشابه بودند. میزان تراکم مو در رادیوتراپی 147.07±26.12، پزشکی هسته ای 141.39±27.45و پرستار 142.37±20.37 به دست آمد (p>0.05).نتیجه گیری: به نظر می آید که پرتوگیری مزمن اثری روی ریزش موی پرتوکاران ندارد و میزان پرتوگیری کمتر از حدی است که باعث آسیب موی پرتوکاران شود. با این وجود بهتر است که مطالعات بیشتری در این زمینه صورت گیرد و ساختار مو (ساقه مو، ریشه مو و تغذیه مو ) هم مورد بررسی قرار گیرد.

پلاسمای غنی از پلاکت (Platelet-Rich Plasma [PRP])، محصولی مشتق از خون می باشد که از نظر پلاکتی غنی شده است. پلاکت ها مجموعه ای از فاکتورهای رشد و سیتوکین ها را ایجاد می کنند. زمانی که پلاکت ها در شرایط درون تنی (in vivo) فعال می شوند، مولکول های سیگنال دهنده را به سرعت در محیط پیرامونی آزاد کرده و گیرنده های چرخه های مختلف را فعال می سازند. در این مقاله مروری، روی چرخه های سلولی و مولکولی بیش تنظیم شده توسط PRP که در ساخت فولیکول مو اهمیت دارند و شواهد بالینی حاصل از مطالعات انجام شده با استفاده از روش PRP و فاکتورهای رشدی مرتبط با آن، جهت درمان ریزش مو و طاسی آندروژنتیک بحث می شود.یک جستجوی الکترونیک در پایگاه های اطلاعاتی PubMed و EMBASE از سال 2006 الی 2016 انجام شد. کلیدواژه های ذیل برای جست وجو انتخاب گردید: «پلاسمای غنی از پلاکت»، «ژل پلاسمایی غنی از پلاکت»، «ماتریکس فیبرینی غنی از پلاکت»، «فاکتور رشد غنی از پلاسما»، «مزوتراپی»، «آلوپسی با ماهیت مردانه»، «الگوی ریزش موی مردانه» و «الگوی ریزش موی زنانه».در پایان فرآیند بررسی مقالات حاصل از جستجو، 25 مقاله جهت نگارش مقاله انتخاب گردید. نتایج حاصل از مطالعات بررسی شده در این مقاله مروری نشان داد که استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت می تواند روش بالینی مفیدی را برای درمان بیماری ریزش موی اندروژنتیک با الگوی مردانه یا زنانه به ویژه در مراحل اولیه ریزش ایجاد نماید.

ریزش موی منطقه ای یکی از شایعترین انواع ریزش مو می باشد که در بعضی موارد قابل برگشت بوده و شیوع آن در مراجعین با شکایت پوستی در آمریکا 2% است اما ریزش موی همراه با اسکار غیر قابل برگشت است. 90% بیماران از نظر روحی روانی طبیعی نیستند. با توجه به زیاد بودن تعداد کودکان مراجعه کننده به درمانگاه و به منظور تعیین میزان شیوع ریزش موی منطقه ای و اسکار دهنده در دانش آموزان مدارس ابتدایی خرم آباد در سال تحصیلی 79-1378 این مطالعه توصیفی انجام شد.تعداد نمونه ها 5340 نفر بود که از این تعداد 50.5% دختر و 49.5% پسر بودند. شیوع ریزش موی منطقه ای در دخترها 0.6% و در پسرها 0.4% بدست آمد. ریزش موی اسکار دهنده در دخترها 16.34% بود.16.77% کل بیماران در ناحیه یک و 12.8% در ناحیه دو اداره آموزش و پرورش مشغول تحصیل بودند. 0.58% مبتلایان به کل ریزش موی منطقه ای در مقطع سوم ابتدایی و 21.5% مبتلایان به ریزش موی اسکار دهنده در مقطع اول ابتدایی قرار داشتند. شایعترین محل درگیری سر، و متوسط اندازه ضایعات 0.9 سانتی متر بود.

زمینه و اهداف: آلوپسی آره آتا یک نوع ریزش مو بدون جاگذاری اسکار می باشد که هر نقطه ای را می تواند گرفتار کند. آلوپسی آندروژنتیک یا طاسی مردان نیز بیماری شایعی است که اثرات روحی اجتماعی زیادی بر جا می گذارد. این فرضیه وجود دارد که عدم تعادل در برخی المان ها می تواند شروع کننده آلوپسی باشد. هدف از این مطالعه، اندازه گیری روی و مس در محتوای موی سر، همچنین اندازه گیری سطح سرمی آنزیم های پراکسیداسیون چربی یعنی سوپراکسیداز دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و مالون دی آلدئید در بیماران مبتلا به آلوپسی آره آتا و آندروژنتیک می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی در درمانگاه پوست مرکز آموزشی درمانی سینا و بخش بیوشیمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در بین 27 بیمار مبتلا به آلوپسی آره آتا، 27 بیمار مبتلا به آلوپسی آندروژنتیک و 27 فرد سالم بعنوان گروه کنترل که از لحاظ سنی و جنسی با گروه های مطالعه یکسان بودند انجام یافته است. محتوای روی و مس در موی بیماران، سطح سرمی آنزیم های سوپراکسیداز دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و مالون دی آلدئید در بیماران مبتلا به آلوپسی آره آتا و آندروژنتیک و افراد گروه کنترل اندازه گیری شد. داده ها با نرم افزار SPSS مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: طول مدت ریزش مو در مبتلایان به آلوپسی آره آتا از 1 تا 240 ماه و در مبتلایان به آلوپسی آندروژنتیک از 6 تا 180 ماه متغیر بود. میانگین محتوای روی در موی بیماران مبتلا به آلوپسی آره آتا، آندروژنتیک و گروه کنترل به ترتیب: 98.33، 105.35 و 129.52 میکروگرم بر میلی گرم مو بود. میانگین محتوای مس در موی بیماران مبتلا به آلوپسی آره آتا، آندروژنتیک و گروه کنترل نیز به ترتیب: 7.91، 7.25 و 10.34 میکروگرم بر میلی گرم مو بود. سطح سرمی آنزیم های(superoxide dismutase, SOD) ،(malondialdehyde, MDA)  و (glutathione peroxidase, GPX) نیز به ترتیب در این سه گروه: (1945.25، 1761.57 و 2296.77 میکروگرم بر دسی لیتر)، (3.64، 3.49 و 1.62 میکروگرم بر دسی لیتر) و (129.011، 118.84 و 138.74 میکروگرم بر دسی لیتر) بود. میزان روی و مس محتوای مو و سرم بیماران در هر دو گروه مبتلا به آلوپسی آره آتا و آندروژنتیک نسبت به جمعیت عادی بطور معنی داری کمتر بود (P<0.05). سطح سرمی SOD و GPX-Px نیز در این دو گروه بطور معنی داری کمتر (P<0.05) و سطح سرمی MDA بطور معنی داری بیشتر از از افراد نرمال بود (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد سطح پایین روی، مس در مو و سرم و سطح سرمی پایین SOD، GPX همراه با سطح بالای MDA نقش مهمی در ایجاد آلوپسی ایفا می کنند.

مقدمه: استفاده از مینوکسیدیل یک روش درمانی شناخته شده در درمان آلوپسی آندروژنتیک مردان می باشد. مصرف توام مینوکسیدیل و تره تینوئین باعث افزایش جذب مینوکسیدیل ازپوست می گردد. هدف: هدف از انجام این مطالعه مقایسه میزان تاثیر و عوارض جانبی محلول حاوی مینوکسیدیل 5/0% و  تره تینوئین 05/0% با محلول حاوی مینوکسیدیل 2% در درمان آلوپسی آندروژنتیک مردان بود. روش اجرا: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی اتفاقی دوسویه کور انجام شد. 17 بیمار مرد 18 تا 40 ساله مبتلا به آلوپسی آندروژنتیک با سابقه ریزش موی کمتر از 10 سال و شدت 2 تا 5 بر اساس معیار هامیلتون مورد مطالعه قرار گرفتند. این بیماران بطور اتفاقی به دو گروه تقسیم شده و یک گروه تحت درمان با مینوکسیدیل 2% و گره دیگر تحت درمان با مینوکسیدیل 5/0% و تره تینوئین 05/0% حداقل به مدت چهار ماه قرار گرفتند. بیماران هر 12 ساعت یک میلی لیتر ازدارو را در نقاط مختلف سر می چکانند. 2 و 4 ماه پس از شروع درمان، بیماران از نظر تاثیر دارو (نظر بیمار درباره بهبودی ریزش مو، رویش موی جدید و انجام wash test) و عوارض جانبی (خارش، اریتم، پوسته ریزی) بررسی شدند. یافته های کمی به روش ANOVA ویافته های کیفی به روش chi- squared مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: بیماران دو گروه از نظر میانگین سن، شدت ریزش مو و مدت زمان ریزش مو اختلاف قابل ملاحظه ای نداشتند. پس از 4 ماه درمان میزان احساس بهبودی در ریزش مو، رویش مجدد مو و تعداد موهای ریخته شده به ترتیب در گروه تحت درمان با مینوکسیدیل 2% برابر با 81.6% ، 56% و 156 عدد و در گروه تحت درمان با مینوکسیدیل 5/0% و تره تینوئین 05/0% برابر با 65.4%، 59.6% و 149 عدد بود. نتیجه گیری: محلول مینوکسیدیل 5/0 درصد و تره تینوئین 5/0 درصد به مدت 4 ماه از نظر میزان تاثیر و عوارض جانبی تفاوت قابل ملاحظه ای با مینوکسیدیل 2% دردرمان آلوپسی آندروژنتیک مردان ندارد.  

1کریون (درماتوفیتوز چرکی) یک فرم شدید و التهابی عفونت قارچی پوست سر (تینه آ کاپیتیس) است که اغلب در کودکان و نوجوانان دیده می شود و می تواند با ضایعات چرکی و ریزش موی زخمی شونده همراه باشد. در این گزارش موردی، نوجوانی مبتلا به عفونت گسترده کریون معرفی شده است که با التهاب شدید، تشکیل توده تومور مانند دردناک و ترشح چرک در پوست سر (اسکالپ) و ریزش موی ناحیه ای همراه بوده است. تشخیص بر اساس معاینه بالینی و آزمایش های قارچی صورت گرفت. درمان شامل مصرف داروهای ضد قارچ سیستمیک مانند گریزئوفولوین به همراه مراقبت های حمایتی بود. علاوه بر این، در موارد حاد، استفاده از کورتیکواستروئیدها جهت کاهش التهاب توصیه می شود. این مورد بر اهمیت تشخیص به موقع و درمان سریع برای جلوگیری از عوارضی همچون اسکار و ریزش موی دایمی تاکید دارد. این گزارش با هدف افزایش آگاهی بالینی و کمک به مدیریت بهینه کریون در نوجوانان ارایه شده است تا از مشکلات بلندمدت پیشگیری شود.

بیمار، زنی 32 ساله، با شکایت ریزش ناگهانی بخشی محدود از مو های سر از 24 ساعت پیش، به درمانگاه تخصصی پوست بیمارستان شهید دکتر فقیهی شیراز مراجعه کرد. در معاینه بالینی، جز جای بهبود جراحی تیرویید در قسمت قدامی گردن و پیشینه کم کاری تیرویید و پاراتیرویید، که پس از جراحی با لووتیروکسین، کلسیم و ویتامین D3 درمان شده بود، مشکلی دیگر نداشت. ناخن ها، پوست و مخاط بیمار طبیعی بود. بر روی پوست سر یک ناحیه گرد (Patch) موضعی و کم مو در پشت سر دیده می شد، که در آن، موها تقریبا به یک اندازه و در نزدیکی سطح پوست سر شکسته شده بود. چندین نقطه قرمز همانند جای نیش حشرات بر روی پوست ناحیه مورد نظر به چشم می خورد، اما پوسته، موهای پیچ خورده (Twisted Hair) و موی علامت تعجب وجود نداشت. در معاینه دست موی ریخته شده، که بیمار با خود در درون پاکت آورده بود. چندین عدد مورچه مشاهده شد. این مورچه ها از نوع مورچه های کارگر از جنس فیدول (Pheidole) تشخیص داده شدند. این بیمار، یکی از چند موردی بود، که تا کنون با شکایت ریزش موضعی مو های پوست سر، به علت حمله مورچه های موخور، به این درمانگاه مراجعه کرده بودند.